Auteur: Lianne de Laffressange
Interview datum: April, 2025
Publishing date: 2 oktober, 2025
Het is mei 2025, inmiddels één jaar en één maand sinds Noa Kroon bij mij kwam voor haar eerste Find your next step sessie. Ze zit nu beter in haar vel en heeft meer vertrouwen in zichzelf. Binnenkort vertrekt ze naar Ibiza voor een fotografieopdracht tijdens een retreat, waar ze personal branding shoots verzorgt voor deelnemers van een holistische coachopleiding.
In één jaar tijd heeft Noa beperkende overtuigingen overwonnen en zichzelf ontwikkeld als fotograaf — wat uiteindelijk leidde tot haar droomopdracht: het fotograferen van vrouwen op een retraite op Ibiza.
Ontdek in dit interview hoe Noa haar oude leven losliet en koos voor werk dat haar energie geeft in plaats van kost.
“Achteraf gezien was die baan een vlucht — heel veel werken om maar niets te hoeven voelen.”
Lianne
Het is inmiddels precies een jaar en een maand later. Wat is er in die tussentijd allemaal gebeurd?
Noa
Er is zó veel gebeurd, echt bizar. Relatie uit, nieuwe relatie en samenwonen. Baan weg, nieuwe baan. Op een gegeven moment kwam er een kantelpunt dat me liet zien: wat wil ik loslaten en wat wil ik verwelkomen? Ik zit nog steeds midden in dat proces, maar ik heb veel stappen gezet.
Tijdens onze sessies spraken we over mijn dromen en over wat me vanbinnen echt gelukkig maakte. Die drive had ik altijd al, diep vanbinnen wist ik dat ik iets anders wilde, maar er was geen ruimte voor. Totdat ik dingen begon los te laten — toen ontstond die ruimte vanzelf. De sessies waren daarin een heel mooie aanvulling.
Lianne
Wat voor werk deed je toen? En in wat voor situatie zat je waardoor je je niet thuis voelde?
Noa
Door het werk in een koffietentje belandde ik in de ziektewet. In het begin gaf dat werk me veel energie. Ik kon socializen, een team aansturen en mijn creativiteit kwijt in latte art. Maar toen mensen ziek werden of niet kwamen opdagen, nam ik alles over. Ik dacht dat ik zo een warm team creëerde, maar eigenlijk zette ik anderen continu op de eerste plaats.
Zo ben ik langzaam steeds meer van mezelf weg gaan geven – iets wat ik snel kan doen. Ik begon met vier dagen werken, maar uiteindelijk stond ik er zeven. Ik kreeg lichamelijke klachten — mijn zicht werd slechter, mijn reuma speelde op. En toen merkte ik: ik kan dit niet meer. Het geluk dat ik in het begin voelde, was weg. Van een team van twintig man waren er maar twee die me echt opvingen. Dat voelde ik diep.
Toen ik besloot mijn baan op te zeggen, dacht ik dat dat me zou helen. Maar eigenlijk viel ik daarna in een zwart gat. Achteraf gezien was die baan een vlucht — heel veel werken om maar niets te hoeven voelen.
Daarna mocht ik mijn relatie loslaten. Op een bepaald moment beseften we: we zijn het niet voor elkaar, en we kunnen elkaar niet geven wat we van elkaar nodig hebben.
“Jezelf laten opslokken is veel makkelijker. Dat is een soort excuus om jezelf niet te hoeven tegenkomen, en te realiseren dat je misschien wel vastzit”,
Door onbewuste keuzes te maken liet ik mezelf opslokken door het werk en de relaties om mij heen. Ik was kwijt waar ik op dat moment van mijn leven stond en waar ik naartoe wilde. De ruimte die ontstond door het loslaten was eigenlijk een tussenfase: ik had eindelijk ruimte om stil te staan, te voelen en na te denken over wat ik écht wilde. De visualisaties hielpen daarbij. Wanneer ik dacht aan wat ik graag wilde, voelde ik een kriebel in mijn buik. Dat was voor mij het sein om bewust te gaan kiezen voor wat ik écht wilde. En dat is best lastig voor iemand die zich altijd heeft laten opslokken.
“Niet zo maar klikken, kijken en doei. Maar iemand écht zien, en haar kracht vangen in een foto.”
Lianne
Je beschrijft een transitie van een jaar. Van iemand die zichzelf wegcijferde, naar iemand die voor zichzelf ging staan. In het licht van jouw passie voor fotografie: eigenlijk twee kanten van de lens — voor anderen het perfecte plaatje schieten, en intussen jezelf terugvinden. Klopt dat?
Noa
Ja, fotografie is altijd op de achtergrond aanwezig geweest. Ik wist dat het me gelukkig maakte, dus ik bleef het doen en visualiseren. Op een gegeven moment vroegen mensen of ik fotografiewerk op Ibiza wilde doen. Dat gaf me zóveel energie. Ik besefte: dit wil ik vaker doen. Reizen en fotograferen tegelijk. En nu ga ik daar voor de tweede keer heen dit jaar.
“Mijn droom was altijd om meer van de wereld te zien én te fotograferen. Een jaar geleden had ik nooit durven dromen dat die wens werkelijkheid zou worden”,
Lianne
Kun je iets meer vertellen over de retreats en waarom dat zo bij je past?
Noa
Het is verdieping. Ik fotografeer vrouwen tijdens een vrouwencirkel-retreat. Je leert elkaar in een week echt kennen — veel dieper dan bij een normale shoot. Dat is precies waar we het in de sessies over hadden: ik wil iets kunnen betekenen voor degene die voor mijn camera staat.
Niet zomaar: kijken, klikken en doei. Maar iemand écht zien, en haar kracht vangen in een foto.
Ik had toen wel opdrachten, maar deze maakten mij niet gelukkig. Toen ik deze opdracht kreeg in Ibiza, toen had ik iets gevonden wat mij én gelukkig maakte én geld opbracht.
“Ik heb geleerd om mezelf door alle stormen van het leven te dragen.”
Lianne
Het klinkt als je droomopdracht. Wat moest je loslaten om deze opdracht volledig te kunnen ontvangen?
Noa
Mijn baan, mijn relatie, bepaalde vrienden. En de overtuiging dat ik dingen niet kon. Ik heb geleerd om mezelf door alle stormen van het leven te dragen. Ik ben door heel veel dingen heengegaan. Een trip naar Ibiza en daar mijn werk van maken, dat moest me ook wel lukken. Die zomer liet ik veel los, en op die manier bracht ik het geloof in mezelf stap voor stap terug.
Lianne
Je hebt gezegd dat het visualiseren je is bijgebleven. Hoe ondersteunt dat je in het dagelijks leven?
Noa
Door te blijven visualiseren verander ik onbewust mijn overtuigingen. Als kind was ik al een dromer, maar ik weet nu dat ik meer mag doen. Tijdens het visualiseren denk ik even niet aan alle externe dingen, en mijn overtuigingen over de realiteit die ik soms een beetje gek vind. Door deze overtuigingen los te laten en te visualiseren dat alles mogelijk is, kom ik op een hele fijne plek terecht waar ik vrij kan creëren.
Lianne
Ik kan me jouw visualisatie nog goed herinneren — over de boom met vogels die in- en uitvlogen. Eerst was het een droom om uit te vliegen. Nu is dat jouw werkelijkheid geworden.
Noa
Ja, die visualisatie ging over ‘thuiskomen’. Ik voel me nu weer die boom: gegrond, stabiel. De vogeltjes staan voor mijn dromen die uit mogen vliegen.
Lianne
Zou je het visualiseren en de sessies aanraden aan anderen?
Noa
Ja! Vanaf het eerste moment voelde ik me gehoord en veilig bij jou. Jij kon goed teruggaan naar de kern, ook als ik afdwaalde. Je hebt een creatieve manier van werken waardoor we samen konden voelen wat écht bij mij paste.
Lianne
Wauw, bedankt voor het delen. Ik voel me vereerd. En nu? Op naar Ibiza.
Noa
Ja, ik mag daar de afsluitende ceremonie van een holistische coachopleiding vastleggen. Elke ochtend bij zonsopgang en elke avond bij zonsondergang heb ik een shoot. Ik heb er zoveel zin in…
Noa's verhaal laat zien hoe krachtig het is om stil te staan, en ruimte te creëren voor je dromen. Door los te laten wat niet meer paste, vond ze de weg terug naar haarzelf en daarmee een leven vol creativiteit en avontuur. Haar reis is een reminder voor ons allen dat onze grootste dromen werkelijkheid kúnnen worden, mits wij een eerlijke blik naar binnen durven te wagen.
Er is geen ander interview die ik met zo veel zorg en liefde heb uitgeschreven.
Mijn dank is groot voor Noa Kroon, mijn vriendin en oneindige bron van inspiratie. Lieve Noa, bedankt dat jij elke dag meer voor jezelf kiest, en daarin mij laat zien wat er mogelijk is - als je maar in jezelf blijft geloven. Deze is voor jou…